Zerbait ez dabil zuzen; espainiar gizarteak, herriak, bere osotasunean hartuta, akats larri bat egin du: gizartea osatzen duten guztien ongizate minimoari eusten ez du jakin. Egunetik egunera jende portzentaje altuagoa bizi-ezin batean dago, gosea pasaz, langabezian, sozialki bazterturik, edo eta, garbi adieraziaz, zailtasun handiak ditu hilaren amaierara iristeko, jate hutserako ez bada.

1997tik aurrera, ekonomia nazionalak goranzko bideari heldu zion. Sinestezinezko urteak izan ziren, eta Espainia “europearren inbidiatzat” hartua izan da, bere zifra makroekonomiko positiboengatik begirada guztiak, berarengana, puntura arte atzeratutzat eta nekazal herritzat hartua izan den Irlandarekin batera, zuzentzen zituen herri milagrosotzat.

Gaur egoera goitik behera aldatu da. Hainbat, herritarren erreakzioa ezinbestekoa dela. Herria herritarrentzat, eta ez merkatuentzat, errebindikatu behar dugu. Ez dugu ezer egiten BPGk (Barne Produktu Gordinak) handiagoa edo txikiago izan behar duela eztabaidatuz. Gizarteko osagai guztiak izan behar ditugu begien aurrean, eta honek balio desberdinetan oinarritutako eredu sozioekonomikoa eskatzen du.